Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

12 listopada w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie, po spektaklu „Latający potwór Spaghetti”, MATEUSZ PAKUŁA odbierze Doroczną Nagrodę AICT im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego 2025, przyznawaną przez Zarząd polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych/ Klubu Krytyki Teatralnej SDRP za wybitne osiągnięcia w dziedzinie teatru. Przyznając tę nagrodę Zarząd docenił zarówno dokonania reżyserskie jak i dramaturgiczne Laureata, a zwłaszcza jego autorskie spektakle oparte na powieściach „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” i „Skóra po dziadku”, zrealizowane w koprodukcji Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie i Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. W dziełach tych, zakotwiczonych w osobistym doświadczeniu, autor zabrał głos w obronie pokrzywdzonych, poniżanych, lekceważonych, znajdując dla kluczowych wyzwań współczesności oryginalny kształt artystyczny. Nie przypadkiem uroczystość wręczenia Nagrody odbędzie się w Teatrze Łaźnia Nowa, gdzie artysta doskonalił swój warsztat jako dramatopisarz, scenarzysta i reżyser.

Niebawem, podczas listopadowego Krajowego Zjazdu Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, będziemy wspominać tych z naszego kręgu, którzy odeszli w ostatnim czasie na wieczny dyżur redakcyjny – dziennikarzy, publicystów, reporterów, fotoreporterów, filmowców, radiowców, ludzi pióra, słowa i obrazu, przez lata tworzących polskie media. Ich służba, pasja, poświęcenie i odwaga w poszukiwaniu prawdy były częścią dorobku całego środowiska, jego spuścizny i tożsamości.

Polska sekcja AICT/ Klub Krytyki Teatralnej SDRP serdecznie zapraszają na spotkanie z dr. Tomaszem Milkowskim na temat: „Obecny/nieobecny, czyli Witkacy w fotelu teatralnym” w czwartek 30 października 2025 roku o godz. 17:00 w Domu Literatury w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 87/89. Gośćmi specjalnymi będą: Małgorzata Rożniatowska i Olgierd Łukaszewicz. Gospodarzem I organizatorem spotkania jest Société Européenne de Culture Centre national de Pologne/ Polski Oddział Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC).

„Wiśniowy sad” w reżyserii Pawła Łysaka z Teatru Powszechnego, pokazany w Rzeszowie podczas Festiwalu Arcydzieł, publiczność przyjęła powściągliwie. Spektakl przestroga przed nadciągającą katastrofą nie wzbudził wielkich emocji. Dopiero kiedy podczas rozmowy po spektaklu zabrał głos ukraiński aktor Artem Manuilov, grający starego sługę Firsa (a występuje w wojskowym moro), wywołał dreszcz.
Manuilov wspominał, że przed wybuchem pełnoskalowej wojny w Ukrainie ani on, ani nikt z jego przyjaciół w Charkowie nie spodziewał się takiej agresji Rosji. Wszyscy na pytanie o wojnę machali ręką i mówili, że jej nie będzie. A przecież nadciągała. Pewnie zawsze tak jest. Człowiek stara się szukać pociechy, zaprzeczając faktom.
(Tomasz Miłkowski)

Dawniej, jak podobno mawiał Stańczyk, w Polsce było najwięcej lekarzy. Potem wszyscy znali się na ekonomii, piłce nożnej, tenisie, kosmosie i oczywiście na polityce. Teraz wszyscy znają się na wojnie, bo Hannibal jest już ante portas. W zasadzie jest już w drzwiach, widać przytrzymującą je nogę, więc periculum in mora. Ja oczywiście też uważam się za kompetentnego w sprawach wojskowości, bo na Studium Wojskowym UW terenoznawstwa uczył mnie słynny pułkownik Omelan, musztry – major Kuźma, a nieobcy był mi nawet rotmistrz Kucejko. A na poligonie w jedynostce w m. Morąg zdobyłem szlify podoficerskie, konkretnie: stopień starszego kaprala podchorążego, więc: baczność, temat zajęć: ewakuacja, spocznij, wolno palić.