Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Ekspresowa sprzedaż działki dość ponętnie położonej z punktu widzenia planów budowy CPK, pod sam koniec rządów PIS, wywołała zrozumiały niesmak. Nawet twardego rdzenia PIS – słychać glosy o wątpliwym podarunku dla partii mozolnie odbudowującej swoje przywództwo. Tu wzniosłe hasła, a tu (nie)małe interesy. Czy ten moralny sprzeciw wobec jawnego lekceważenia obowiązków (najłagodniej mówiąc) utrzyma się dłużej? Śmiem wątpić. Po szoku zapewne wróci tzw. narracja umniejszania sprawy. Już próbował tej sztuczki b. minister rolnictwa w telewizji Republika, na razie zganiony przez redaktora. Ale jak zmieni się przekaz dnia, kto wie, może dowiemy się, że wszystko byłoby w porządku, gdyby nie ten Tusk.
(Tomasz Miłkowski)

Niebawem, podczas listopadowego Krajowego Zjazdu Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, będziemy wspominać tych z naszego kręgu, którzy odeszli w ostatnim czasie na wieczny dyżur redakcyjny – dziennikarzy, publicystów, reporterów, fotoreporterów, filmowców, radiowców, ludzi pióra, słowa i obrazu, przez lata tworzących polskie media. Ich służba, pasja, poświęcenie i odwaga w poszukiwaniu prawdy były częścią dorobku całego środowiska, jego spuścizny i tożsamości.

Polska sekcja AICT/ Klub Krytyki Teatralnej SDRP serdecznie zapraszają na spotkanie z dr. Tomaszem Milkowskim na temat: „Obecny/nieobecny, czyli Witkacy w fotelu teatralnym” w czwartek 30 października 2025 roku o godz. 17:00 w Domu Literatury w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 87/89. Gośćmi specjalnymi będą: Małgorzata Rożniatowska i Olgierd Łukaszewicz. Gospodarzem I organizatorem spotkania jest Société Européenne de Culture Centre national de Pologne/ Polski Oddział Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC).

„Wiśniowy sad” w reżyserii Pawła Łysaka z Teatru Powszechnego, pokazany w Rzeszowie podczas Festiwalu Arcydzieł, publiczność przyjęła powściągliwie. Spektakl przestroga przed nadciągającą katastrofą nie wzbudził wielkich emocji. Dopiero kiedy podczas rozmowy po spektaklu zabrał głos ukraiński aktor Artem Manuilov, grający starego sługę Firsa (a występuje w wojskowym moro), wywołał dreszcz.
Manuilov wspominał, że przed wybuchem pełnoskalowej wojny w Ukrainie ani on, ani nikt z jego przyjaciół w Charkowie nie spodziewał się takiej agresji Rosji. Wszyscy na pytanie o wojnę machali ręką i mówili, że jej nie będzie. A przecież nadciągała. Pewnie zawsze tak jest. Człowiek stara się szukać pociechy, zaprzeczając faktom.
(Tomasz Miłkowski)

Dawniej, jak podobno mawiał Stańczyk, w Polsce było najwięcej lekarzy. Potem wszyscy znali się na ekonomii, piłce nożnej, tenisie, kosmosie i oczywiście na polityce. Teraz wszyscy znają się na wojnie, bo Hannibal jest już ante portas. W zasadzie jest już w drzwiach, widać przytrzymującą je nogę, więc periculum in mora. Ja oczywiście też uważam się za kompetentnego w sprawach wojskowości, bo na Studium Wojskowym UW terenoznawstwa uczył mnie słynny pułkownik Omelan, musztry – major Kuźma, a nieobcy był mi nawet rotmistrz Kucejko. A na poligonie w jedynostce w m. Morąg zdobyłem szlify podoficerskie, konkretnie: stopień starszego kaprala podchorążego, więc: baczność, temat zajęć: ewakuacja, spocznij, wolno palić.