Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Bohaterki dnia codziennego… Dwie z nich – wybrane spośród kilkuset zgłoszonych – zostały Warszawianką Stulecia i Warszawianką roku 2018. To Irena Sendler i Anna Ojer.
Jakże różne! Działające w sytuacji wymagającej ogromnej, heroicznej odwagi, kiedy nie lękając się śmierci ratowały innych (to Warszawianka Stulecia), ale także potrafiące zorganizować i uaktywnić tysiące osób – nie tylko w swojej „lokalnej ojczyźnie”, ale w całej Polsce – aby pomagać rodzicom dzieci przebywających w Centrum Zdrowia Dziecka (to Warszawianka 2018).
Kapituła, której przewodniczyła Ewa Malinowska-Grupińska, przewodnicząca Rady m.st. Warszawy nominowała w każdej kategorii 10 wspaniałych.
Do tytułu Warszawianki Stulecia nominowano: Justynę Budzyńską-Tylicką (1867- 1936), Wandę Gertz (1896 – 1958), Stefanię Grodzieńską (1914 – 2010), Zofię Kuratowską (1931 – 1999), Agnieszkę Osiecką (1936 -1997), Irenę Sendler (1910 – 2008), Halinę Skibniewską (1921 – 2011), Marię Skłodowską-Curie (1867- 1934), Danutę Szaflarską (1915 – 2017), Wandę Traczyk-Stawską (1927-…). W kategorii Warszawianka Roku nominowano: Sylwię Chutnik, Agatę Diduszko-Zyglewską, Leylę Elsanovą, Martynę Goździuk, Krystynę Jandę, Dorotę Łoboda, Annę Ojer, Maję Ostaszewską, Natalię Szcześniak, Wandę Traczyk-Stawską.
Zwyciężczynie wybrali warszawiacy. Poznaliśmy je 25 października br. podczas uroczystej gali w Teatrze Studio.

79 lat temu, zaledwie 17 dni po inwazji niemieckiej na Polskę, na nasz kraj napadł Związek Radziecki. Już 18 września Węgry, choć sprzyjały Niemcom, otworzyły granicę polskim uchodźcom. Przeszło przez nią ok. 120 tysięcy osób – cywilnych, duchownych, profesorów, uczonych, policjantów oraz oddziały wojskowe, niektóre w szyku zwartym, jak gen. Franciszka Kleeberga i płk. Stanisława Maczka.

Niemal z dnia na dzień Węgrzy zapewnili takiej masie uchodźców dach nad głową i wyżywienie. Polaków zakwaterowano w 250 „obozach” zorganizowanych w wioskach, miasteczkach i miastach. Nie były to ogrodzone ani strzeżone miejsca odosobnienia. Przeciwnie, gospodarze zadbali, by Polacy mieli swobodę poruszania się, by mogli uczyć się i pracować. Dzieciom i młodzieży zorganizowano naukę na różnych poziomach, starsi mogli nawet studiować. Wojskowym ułatwiano przedostanie się przez Jugosławię do tworzonych we Francji oddziałów gen. Władysława Sikorskiego.

O tych mało znanych faktach opowiadał 16 października 2018 r., na spotkaniu zorganizowanym przez Zespół Starszych Dziennikarzy OW SDRP, Grzegorz Łubczyk – hungarysta, dziennikarz, ambasador RP na Węgrzech w latach 1997 – 2001, autor napisanego wspólnie z żoną Krystyną monumentalnego dzieła Pamięć/Enlekezes. Składają się na nie trzy obszerne, dwujęzyczne tomy, zawierające relacje Polaków o ich pobycie na Węgrzech w latach 1939-1946 oraz unikalne zdjęcia archiwalne. Nie ma w Polsce nikogo, kto znałby tak dokładnie, jak autorzy tej publikacji, wojenny okres polsko – węgierskiej historii.

To już ostatnia szansa obejrzenia wystawy z cyklu Galeria Komiksu zatytułowanej Papcio Chmiel i Jego Podopieczni w pawilonie Muzeum Karykatury – Galeria Przy Plaży, na Bulwarze gen. Pattona. Czynna będzie tylko do niedzieli 28 października.

Zapraszamy na spotkanie z red. Grzegorzem Łubczykiem, który opowie o pomocy polskim uchodźcom na Węgrzech, we wrześniu 1939 roku.
16 października 2018 (wtorek), godz. 12.00 Dom Dziennikarza, ul. Foksal 3/5, sala B na I piętrze.

Od pewnego czasu mieszkam w mieście południowo-wschodniej Polski, w którym do drugiej wojny światowej około połowy mieszkańców stanowili Żydzi. Pozostał po nich spory cmentarz, który na początku XIX wieku, kiedy był zakładany, znajdował się poza granicami miasta. Dziś to już niemal centrum i – zdaniem niektórych – stanowi atrakcyjny teren dla inwestycji budowlanych.
Niedawno, kiedy jechałam taksówką obok cmentarnego muru z czerwonej cegły, za którym rozstrzeliwano w czasie wojny żydowskich mieszkańców miasta, kierowca, rzekł: Taka duża działka się marnuje! Czy nie można by postawić na niej osiedla mieszkaniowego? Komu dziś potrzebny jest ten cmentarz?
Przypomniałam sobie słowa siedleckiego taksówkarza (osoby już niemłodej) podczas spaceru z przewodnikiem po imponującym i niezniszczonym cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie, zorganizowanego w ramach 15. Festiwalu Kultury Żydowskiej – Warszawa Singera. Pomyślałam wtedy, że trzeba więcej mówić o naszych obowiązkach wobec społeczności, które żyły i pracowały na ziemiach polskich przez wieki, przyczyniając się do wspólnego dobra i rozwoju.
Tak powstał pomysł, by na powakacyjne spotkanie Zespołu Starszych Dziennikarzy SDRP 27 września br. zaprosić gości, którzy opowiedzieliby o judaistycznych rytuałach przejścia ze świata żywych do życia wiecznego oraz o problemach związanych z utrzymaniem i ochroną żydowskich cmentarzy w Polsce.