Aktualności – wybrane, przydatne, interesujące

Dzisiaj, trochę prywaty. Otóż zgubiłem ważne dokumenty. To zawsze kłopot, mitręga biurokratyczna i nerwy. Nie, nie proszę o pomoc. Zguba się znalazła. To znaczy ktoś znalazł, a nawet nie wiem kto, i pofatygował się, aby wrzucić znalezisko do mojej skrzynki pocztowej. Właśnie zdążyłem już przygotować pakiet stosownych zaświadczeń i załączników, zanim otworzyłem skrzynkę i odkryłem wewnątrz ku memu zdziwieniu nienaruszony pakiet dokumentów. Poczułem u ramion skrzydła, a czas stracony na wypisywanie wniosków i uzasadnień uznałem za należną pokutę. Ale przede wszystkim ogarnęła mnie niewyobrażalna wdzięczność dla osoby, która postąpiła tak bezinteresownie i życzliwie. A więc jeszcze nie wyginęła empatia na świecie.
(Tomasz Miłkowski)

Pani Joanna Węgrzyniak od wielu lat kierująca Biurem Oddziału Warszawskiego SDRP ze względów osobistych zakończyła tę owocną współpracę. Zarząd Oddziału wyraził pani Joannie podziękowania za pracę, przyznał skromną nagrodę, a przewodniczący Zarządu wręczył jej dziękczynny adres.

Obowiązki Pani Joanny przejęła pani Izabela Witkowska-Martynowicz, którą serdecznie witamy w naszym gronie.
Pani Joanna Węgrzyniak nadal prowadzić będzie Biuro Zarządu Głównego SDRP. Poniżej publikujemy list z podziękowaniami skierowany do pani Joanny Węgrzyniak przez Zarząd Oddziału Warszawskiego SDRP. Wszelkiej pomyślności, pani Joanno!

„Dajcie nam broń, z resztą damy sobie radę”. Tym razem to nie słowa prezydenta Zełenskiego, ale ukraińskiego aktora Romana Łuckiego, który gra Konrada w poruszającej inscenizacji „Dziadów” według Adama Mickiewicza w reżyserii Mai Kleczewskiej w Iwanofrankiwsku. Premiera miała miejsce dwa lata temu, a potem spektakl zdążył już pojawić się kilka razy w Polsce, w Krakowie i w Gdańsku, a w tych dniach, kiedy świat pamiętał o trzeciej rocznicy rosyjskiej agresji w Ukrainie, dzieło Kleczewskiej nareszcie zobaczyła Warszawa. A powinni zobaczyć przede wszystkim ci, którzy wahają się, kto na kogo napadł w Ukrainie. „Dziady” to broń, bunt przeciwko każdemu, kto niewoli drugiego człowieka.
(Tomasz Miłkowski)

On chce to skończyć, powiedział prezydent Donald Trump po telefonicznej rozmowie z Putinem. Świat jakby zbaraniał. Cała dotychczasowa polityka wschodnia USA stanęła pod znakiem zapytania. To, co jeszcze parę dni temu wydawało się tylko grą wyborczą albo obietnicami kogoś, kto stara się o najwyższy urząd za oceanem, stało się nagle realnością. Przed rosyjskim agresorem pojawiała się szansa nie tylko wyjścia z twarzą, ale i z tarczą. Nie ma co zazdrościć politykom europejskim, którzy obracają zapowiedzi amerykańskie na wszystkie strony w poszukiwaniu kompromisu. Czują, że to gorący kartofel. Wprawdzie od jednego telefonu świat się nie zmienia, to nie czarodziejska różdżka. Ale kto wie?
(Tomasz Miłkowski)

„Stoimy w ciemności, otoczeni światłem’. To jedno z ostatnich zdań „Podróży z Herodotem” Ryszarda Kapuścińskiego. Niczym błyskotliwy flesz reportera, fantazja pisarza, metafora filozofa. Co kto woli.
O twórczości Ryszarda Kapuścińskiego i innych wielkich reporterów (Oriany Fallaci i Tiziano Terzani) mówił wczoraj podczas spotkania w Domu Literatury Stanisław Zawiśliński, też reporter, dokumentalista, wydawca, pisarz. Przesłanie Kapuścińskiego zawiera dokumentalny film Zawiślińskiego o Kapuścińskim. Rzecz w tym, aby z pasją wytrwać w uprawianiu misji dziennikarza, odsłanianiu zła i nieprawości władzy, wyłuskiwaniu prawdy. W tym sensie dziennikarz jest strażnikiem pamięci, bez której jednostka staje się ślepa, a życie zbiorowości – koszmarem. A to wciąż zadanie warte gry.
(Tomasz Miłkowski)