Zaproście mnie do stołu

Cały tydzień pod wezwaniem: „Zaproście mnie do stołu” – skojarzenie z nieśmiertelnym singlem Elżbiety Wojnowskiej (1974) wprawdzie przypadkowe, bo kontekst inny, ale nie do pominięcia, bo samo się narzuca. Jedni drugim na wyprzódki i z nie gasnącą satysfakcją wytykali, że nie zostali zaproszeni. Albo że nie wprosili się sami, chociaż mogli, gdyby mieli refleks. Albo że nie prosili, żeby zaproszenie dostać. Albo że zrezygnowali, chociaż nikt ich wypraszał. Widowisko, jakby na to nie patrzeć, żenujące, niczym przepychanka obrażonych chłopców na szkolnej przerwie. Tyle tylko, że przerwy w polityce nikt nie ogłaszał. Ogromnie to zasmucające i fatalna prognoza dla tak zainaugurowanej kohabitacji.
(Tomasz Miłkowski)