101 słów na piątek

W drugi dzień świąt w TOK FM ostrzegawcza rozmowa red. Jakuba Janiszewskiego z neurobiologiem dr. Pawłem Boguszewskim o naukowych oszustach. Trochę się z nimi ostatnio zżyliśmy przy okazji afery dyplomowej Collegium Humanum. Tym razem jednak chodziło o Francescę Gino z Uniwersytetu Harvarda, która zasłynęła twierdzeniem, że oszuści są ludźmi kreatywnymi, co poparła wątpliwymi badaniami empirycznymi. Teza niebezpieczna, bo mogłoby się okazać, że antyszczepionkowcy. płaskoziemcy, a nawet naciągacze na wnuczka czy policjanta są ludźmi godnymi podziwu. Na szczęście jej rewelacje stanęły nie tylko w ogniu krytyki, ale i zarzutów o nieuczciwość w badaniach. Strzeżmy się fałszywych proroków, w Nowy Rok nadchodzą stadami.
(Tomasz Miłkowski)

Czy można zmieścić Polskę na jednym łóżku? Udało się to Joannie Szczepkowskiej w „Separatce”, którą wystawia na małej scenie warszawski Teatr Polski. W jej sztuce dwie pacjentki otrzymały przydział na jedno łóżko szpitalne. Personel umył ręce wobec tej pomyłki, zostawiając pacjentki samym sobie z ich kłopotem i innymi zmartwieniami. Nietrudno się domyślić, że wspomniane pacjentki: jedna o rodowodzie podziemno-opozycyjnym w wyciągniętym swetrze, nieco odklejona od rzeczywistości (Joanna Szczepkowska), druga wojująca zwolenniczka skrajnej prawicy, wyfiokowana, w wyprasowanym szlafroczku i sztywnej peruce (Dorota Landowska) popadną w sytuacyjny, a potem polityczny konflikt. Walkę toczą zażarcie jak w Sejmie, ale łóżko, czyli Polska uchodzi cało.
(Tomasz Miłkowski)

Nie wiadomo, czy się cieszyć, czy martwić, że jutro przyjdzie stracić kolegę. Bo się okaże, że on też ubiegał się o szemrany dyplom Collegium Humanum. Tymczasem otwarto sezon polowań na polityków, osobliwie byłych. Rośnie ekscytacja, kogo dzisiaj dopadnie ta czy inna służba, kto straci immunitet, kto twarz, a kto trafi do aresztu jako podejrzany o mataczenie. Media aż trzęsą się z podniecenia od tych sensacji i można odnieść (mylne, jak mniemam) wrażenie, że to samo jądro polskiej polityki – oto jęły mleć młyny sprawiedliwości. Niechaj mielą, ale jest jeszcze kilka innych ważnych rzeczy. Jest jeszcze „śledź w śmietanie”, jak śpiewał poeta Młynarski.
(Tomasz Miłkowski)

Pewnie nie uda się przywrócić pozycji Teatru TV z lat 60. czy 70., zwłaszcza że młodzi odbiorcy w telewizorach oglądają dzisiaj streaming albo Internet, a nie regularne programy. Nie ma na to rady, takie czasy. Ale nowa dyrekcja Teatru TV na pewno przyciągnęła przed ekrany niegdysiejszą publiczność, która jeszcze telewizorów nie wyrzuciła i teraz przecierając oczy widzi, że Teatr TV znów może stać się największą i najważniejszą polską sceną. Tak czy owak, wybitny spektakl „Jak nie zabiłem swego ojca i jak bardzo tego żałuję”, przeniesiony z teatru Łaźnia Nowa/ Teatr im. Żeromskiego w Kielcach, to znak, że rozpoczęła się nowa epoka.
(Tomasz Miłkowski)

Gromkie zapowiedzi premiera o nowej strategii migracyjnej rozpływają się w enigmatycznych szczegółach. Wśród nich jeden szczególnie uwiera, bo zdaje się bardziej świadczyć o bezradności niż o jakimś rzeczywiście śmiałym, nowoczesnym podejściu do kwestii migracyjnej, która domaga się poważnego potraktowania. Tymczasem opowieść o zawieszeniu prawa azylu nieładnie pachnie ksenofobią i zaklinaniem rzeczywistości pod publiczkę, nie bacząc na to, że oznacza naruszanie zapisów Konstytucji, Konwencji Genewskiej i traktatów unijnych. Że niby „nie ma azylu dla wrogów azylu”? Przypomina to zapowiedź premiera, że z chwilą objęcia urzędu wkroczy z rosłymi chłopakami do NBP i wyprowadzi prezesa. Nie lepiej to się czasem ugryźć w język?
(Tomasz Miłkowski)