101 słów na piątek

… (zawsze) na wierzch wypływa. Co do tego „zawsze” można żywić wątpliwości. Jednak nie tym razem. Po niemal dwóch latach grillowania Krzysztof Głuchowski, dyrektor Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie może odetchnąć z ulgą: Regionalna Komisja Orzekająca całkowicie uwolniła go od zarzutu o złamanie dyscypliny finansów publicznych, który uporczywie i bezpodstawnie wysuwał Urząd Marszałkowski.
Solidarność zespołu Słowaka, który stał murem za swoim dyrektorem i bronił prawdy, przyniosła dobre owoce. Tak naprawdę Urzędowi chodziło o przywołanie do porządku nieposłusznego dyrektora, który pozwolił Mai Kleczewskiej na wystawienie „Dziadów”, a Marii Peszek na koncert.
Rozum wrócił na swoje miejsce, a dyrektorowi i zespołowi teatru – chwała.
(Tomasz Miłkowski)

Można się było tego spodziewać, a przenikliwi znawcy prawa przestrzegali przed taką sytuacją, kiedy dojdzie do wewnętrznego konfliktu „konkurencyjnych” rozwiązań prawnych. Konkurencyjnych tylko pozornie, bo jedno z tych rozwiązań, przeforsowane za czasów sprawowania władzy przez PIS, jedynie wygląda podobnie do prawnie poprawnego, na co wskazywały już międzynarodowe trybunały – mowa o tzw. Izbie Kontroli Nadzwyczajnej, nieuznawanej za sąd ze względu na tryb jej wyłaniania. A jednak mimo tych orzeczeń, jak również orzeczeń dotyczących bezprawnego nieuznawania przez Trybunał Konstytucyjny prawa europejskiego, następowało i nadal praktykowane jest podejmowanie decyzji przez niewłaściwe organy. Grozi to chaosem prawnym, a nawet paraliżem decyzyjnym.
(Tomasz Miłkowski)

To dopiero pierwszy krok. Pierwszy, ale być może najważniejszy. Minister Sienkiewicz, pomijając niekonstytucyjną ustawę o mediach narodowych, skorzystał ze swoich prerogatyw właścicielskich na podstawie prawa handlowego i odwołał dotychczasowe władze mediów publicznych, powołując nowe rady nadzorcze, a te niezwłocznie powołały nowe władze tych mediów. W ten sposób dokonało się odcięcie mediów publicznych (ostatnio tylko z nawy) spod kurateli partyjnej PIS. Marudzenie niektórych polityków, m.in. byłego premiera Millera, że trzeba było iść inną drogą i najpierw zrobić porządki w radzie mediów narodowych, a potem za ich pośrednictwem dokonać wspomnianych zmian to zdumiewająca podpowiedź, aby zatrute drzewo (niekonstytucyjny organ) uznać za źródło prawa.
(Tomasz Miłkowski)

Dość rachityczna dyskusja o przyszłości mediów publicznych zaczyna przypominać kombinowanie o podziale łupów. Taką sugestię podrzucił ni stąd, ni zowąd Jacek Żakowski, przywołując rozwiązanie włoskie, czyli podział mediów wedle upodobań politycznych odbiorców. Wprawdzie nie opowiedział się wyraźnie za tym rozwiązaniem, ale i tak dostało mu się za takie pomysły, ile wlezie. Cóż, nie było to zbyt mądre, jeśli pamiętać, że leży na stole gotowy od lat wzorzec – rzecz jasna, chodzi o BBC. Wprawdzie nie do skopiowania natychmiast, ale do rozsądnego przystosowania. Niepotrzebne żadne wygibasy, dość sięgnąć po sprawdzony model. Choć pewnie doraźnie trzeba będzie zastopować nadal lejący się hejt z Woronicza.

(Tomasz Miłkowski)

Tym razem słowa do własnego ogródka – czas sposobny jest do refleksji nad odbudową dziennikarskiego etosu. Nie tylko w telewizji i radiu publicznym. W Oddziale Warszawskim SDRP szykujemy się do tzw. zebrania połówkowego, czyli zgromadzenia w połowie kadencji, aby zastanowić się nad tym, co się udało, a co nie, a także raz jeszcze postawić pytania fundamentalne. Jak ma wyglądać samoregulacja mediów? Jak zadbać o przestrzeganie wysokich standardów zawodowych? Jak harmonijnie łączyć potrzeby młodych i seniorów? O tym wszystkim rozmawiać będziemy już 4 grudnia, składając sobie przy okazji świąteczne i noworoczne życzenia, bo zanim się zorientujemy stanie przed nami nowy 2024 rok. Zapraszam.
(Tomasz Miłkowski)