101 słów na piątek

Tym razem nie sławna kuratorka oświaty z Krakowa, ale mniej zauważana do tej pory kuratorka z Pomorza postanowiła na koniec sprawowania urzędu zaznaczyć swoją obecność. Po Tęczowym Piątku organizowanym w szkołach z myślą o tworzeniu atmosfery tolerancji wysłała napastliwe pismo, w którym domaga się wyjaśnień od dyrektorów, kto mianowicie za tym podejrzanym Piątkiem stoi.
W intencjach organizatorów był to pilot edukacji antydyskryminacyjnej, ale najwyraźniej inaczej odczytała ich intencje pani kurator. Pytanie „Kto za tym stoi?” należy wprawdzie do minionej epoki, ale nie wszyscy się z niej przebudzili. Najprościej byłoby odpowiedzieć na to niepokojące pytanie tak: Zdrowy rozsądek, którego wciąż za mało.
(Tomasz Miłkowski)

Gorączka wyborcza opadła. Nie u wszystkich jednak, bo albo szukają dziury w całym, albo nastają, aby przyspieszyć, albo denerwują się, że nowy rząd nie tylko nie rządzi, ale jeszcze nawet nie powstał. Tymczasem nic nie jest opóźnione, a pracy do wykonania dość, toteż czy oficjalna inauguracja powyborczego rządu nastąpi miesiąc wcześniej, czy później nie ma tak wielkiego znaczenia, jak uzbrojenie się w cierpliwość. Jeśli ktoś wyobrażał sobie, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszystkie kłopoty znikną wraz z ogłoszeniem wyników wyborów, okazał nieroztropność. Tymczasem delektujmy się radosnym osiągnięciem: 74 procent rodaków przy urnach wyborczych to naprawdę jest powód do wielkiego świętowania.
Tomasz Miłkowski

1 października, w katowickim spodku podczas konwencji wyborczej PIS, premier sięgnął po tajemniczy rekwizyt, a mianowicie czarną teczkę z niezbitymi dowodami na przewiny Tuska. Starszym widzom aż się łza w oczach zakręciła, bo przypomnieli sobie przesławną czarną teczkę w pierwszej po transformacji kampanii przez wyborami prezydenckimi. Wtedy to Stan Tymiński też pokazywał wszem wobec czarną teczkę, w której podobno znajdował się hak na Wałęsę, murowany dowód mający zmieść kontrkandydata z pola wali o fotel prezydencki. Do okazania jednak haka nie doszło i, jak wiadomo, teczka straciła moc. Historia lubi się powtarzać jako farsa: Stan Tymiński miał teczkę skórzaną, pan premier – papierową.
(Tomasz Miłkowski)

Zmasowane siły propagandy, rozsierdzonych polityków i domniemanych znawców kina ruszyły w zwartym podjeździe na „Zieloną granicę” Agnieszki Holland, która nie po raz pierwszy zostaje pasowana na wroga ludu. Premiera się odbyła, a więc dla chcącego nic trudnego, aby się przekonać, jaki film jest. Atoli władze w trosce o morale napominają, przypominając najgorsze obyczaje rodem z epok minionych. Nawet się z nimi spierać nie chce, bo etycznie uczciwy i artystycznie wyjątkowy film Holland to abecadło ludzkiej wrażliwości. Domorosłym moralistom dedykuję więc fragment wiersza Norwida ku przestrodze: „Czy ten ptak kala gniazdo, co je kala/ Czy ten, co mówić o tym nie pozwala?”.
(Tomasz Miłkowski)

Z granicami zawsze był kłopot, choć już za młodu mama przestrzegała: „Nie przekraczaj!”. Ale wciąż i tak przekraczają. Nie tylko te między państwami, o czym opowiada Agnieszka Holland w filmie „Zielona granica”. Przekraczają przede wszystkim te niewidzialne i trudne do precyzyjnego wytyczenia. Tak czy owak, politycy chętnie przekraczają, jak choćby pan od sprawiedliwości, który nawyzywał reżyserkę filmu, choć – oczywiście, oczywiście – filmu nie widział. Zresztą mało kto widział, bo dopiero kilka dni temu premiera światowa obrazu podczas festiwalu w Wenecji przyjęta została owacjami na stojąco. Agnieszka Holland zapowiada pozew do sądu, czemu dziwić się trudno. Minister ani nie pomyślał o granicy przyzwoitości.
(Tomasz Miłkowski)