Kwaśny czwartek

Nie, nie zamierzam propagować naturyzmu, zwłaszcza tu i teraz. W Nowym Targu naturyzm byłby przykry dla wszystkich zmysłów i mógłby się przyczynić do dalszego zmniejszenia populacji, poprzez zarówno zaniechanie czynności prokreacyjnych, jak i przez większą niż zwykle agresję przemocową w rodzinach i poza nimi. A poza tym zima idzie.

Pod koniec XIX wieku, a nawet jeszcze później pocztę w Zakopanem dostarczano do domów dwa razy dziennie. Jak było coś pilnego, to listonosz jakoby potrafił odnajdywać co ważniejszych turystów na wycieczce w górach i tam przynosić listy. Trochę w to nie wierzę. Ale ładnie brzmi. Podobnie jak opowieść o pierwszym doręczycielu, który pisał się Gąsienica, nazywał się Kuba, a wołali nań Poczciarz. Wspominają go dawni relatorzy zakopiańscy, że chodził boso i że nie umiał czytać, więc prosił o pomoc jakiegoś turystę, ten czytał mu nazwiska adresatów, Kuba sobie to układał i po kolei roznosił.

- Ja tam lubię ciepło – tak sąsiadka skwitowała w windzie moje narzekania na panujący od kilku dni upał. Przez jedną krótką chwilę zastanawiałem się nad szczegółowym znaczeniem użytego przez nią słowa „tam”, ale doszedłem do wniosku, że w tej wypowiedzi sąsiadki jest to nie zaimek rzysłówkowy, tylko partykuła wzmacniająca. No, coś w rodzaju partykuły. I pomyślałem sobie, jak różnie odczuwamy różne rzeczy w różnych miejscach. Na przykład ja też lubię ciepło tam – w krajach, gdzie ciepło jest immanentną cechą klimatu, ale najlepiej to ciepło konsumuję gdzieś w falach ciepłego morza, albo na plaży, owiewany ciepłym, ale nie gorącym wiatrem, pod warunkiem, że nie jest za mocny i nie obsypuje mnie ciepłym, ale nieprzyjemnym piaskiem. Ale może jeszcze bardziej lubię ciepło tu – gdzie jeszcze nie jest ono stanem częstym, gdzie do morza mam daleko i zdecydowanie nie jest to ciepłe morze i gdzie, jeśli się trafi dzień ciepły, słoneczny i bezwietrzny, a przypadkiem nie jest to związane z mocno zanieczyszczonym powietrzem – robi się naprawdę przyjemnie, co mój meteopatyczny na starość organizm potrafi docenić i wynagrodzić chwilowym dobrostanem.

Uczyliśmy się o niej na lekcjach rysunku, stosują ją malarze, pojawia się w fotografii. W myśl jej zasad przedmioty oddalone na obrazie są mniejsze niż te, znajdujące się bliżej. Ale nie zawsze tak było. Patrzę na fresk Giotta di Bondone, namalowany ok. 1305 roku dla kaplicy Scrovegnich w Padwie, przedstawiający grupę uchodźców, udających się z Palestyny do Egiptu. Obraz bez perspektywy, wydaje się płaski, a przecież Giotto to jeden z najwybitniejszych mistrzów Średniowiecza. Ale jednak już u niego drzewa i skały stanowiące tło grupy, towarzyszącej Marii i Jezusowi jadącym na osiołku, prowadzonym przez Józefa, są wyraźnie mniejsze. Drzewa nawet są karykaturalnie, nieproporcjonalnie małe. Za pierwsze dzieło sztuki, namalowane około 1425 r. z zastosowaniem zasad perspektywy, uchodzi Trójca Święta Tommasa di Ser Giovanni di Simone, zwanego Masaccio, znajdująca się w kościele dominikanów Santa Maria Novella we Florencji. Ale popatrzcie kiedyś na młodsze o przeszło cztery stulecia może najpopularniejsze dzieło Édouarda Maneta: w parku przy piknikowym śniadaniu siedzi dwóch kompletnie ubranych mężczyzn, między nimi naga kobieta. A z tyłu, w głębi inna modelka, ubrana w zwiewną koszulę, przystępuje do kąpieli w sadzawce. Jest przykucnięta – ale gdyby stanęła wyprostowana musiałaby mieć ze trzy metry wysokości

Oczywiście, cieszę się z kosmicznego lotu Sławosza Uznańskiego-Wiśniewskiego, ale uszami mi wychodzi ten patos i bezustanna tromtadracja hurra-patriotyczna: Polska mistrzem Polski, NASZ CZŁOWIEK w Kosmosie, kapsuła kosmiczna Polaka, polski astronauta (nie kosmonauta, panie premierze, kosmonauci byli radzieccy, zaś astronauci amerykańscy, więc musimy mówić „astronauta”) zadokował, Polak przeprowadza kluczowe eksperymenty… Cieszę się, bo polski astronauta ma oryginalne imię, jest przesympatyczny, ogromnie dużo pracował, żeby się zakwalifikować do lotu, jest doktorem, pracował w CERN-ie, które kiedyś było miejscem akcji jednego z moich opowiadań, no i ma uroczą żonę, której miłość do pana Sławosza aż do cukierkowatej przesady eksploatują media. Rozumiem, że te PIS-owskie nie, bo pani Sławoszowa jest posłanką PO, a w dodatku jest ćwierć krwi Tajką, a ćwierć – Chinką. No i pracowała jako wolontariuszka w obozie dla uchodźców na Lesbos (poza tym – w kilku innych groźnych miejscach na świecie). Prawdę powiedziawszy, ona już wcześniej od męża zdobyła Kosmos.