Aktualności

Posiedzenie Zarządu OW SDRP, zgodnie z wcześniejszą propozycją Przewodniczącego, Tomasza Miłkowskiego, koncentrowało się na tematach:

1. Przekazanie informacji o działaniach podjętych po poprzednim zebraniu (Wystawa w Zamku Królewskim, Nagroda im. Ireny Solskiej, nagroda „Biały Kruk”).
2. Projekty nowych inicjatyw, m.in. „klub książki” (red. Jan Kot).
3. Sprawy finansowe, w tym uregulowanie składek za III kwartał do ZG).
4. Przygotowania do Zjazdu SDRP.
5. Sprawy inne.

Ad. 1. Za udaną uznano wizytę w Zamku Królewskim w Warszawie na wystawie „Anatomia Antyku. Ciało i ruch w rzeźbie”, po której 5 września br. 23 członków Stowarzyszenia oprowadził kurator ekspozycji, dr Norbert Haliński. Zwrócono uwagę na bogaty i atrakcyjny przekaz merytoryczny.
Równie pochlebne opinie wyrażono na temat spotkania, które miało miejsce 6 września br.
w PROM-ie Kultury Saska Kępa. Podczas uroczystości Katarzynie Figurze została wręczona Nagroda im. Ireny Solskiej przez prezesa AICT (polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych/Klubu Krytyki Teatralnej OW SDRP), Tomasza Miłkowskiego. Laudację na cześć laureatki wygłosił red. Łukasz Maciejewski, a rozmowę z aktorką poprowadził red. Jan Bończa-Szabłowski.
Wkrótce zostanie rozstrzygnięta druga edycja konkursu dla dziennikarzy mediów lokalnych „Biały Kruk”, której jednym z jurorów jest przewodniczący OW SDRP – Tomasz Miłkowski.
Ad.2. Klub Młodej Książki to inicjatywa red. Jana Kota, która zostanie szerzej omówiona na kolejnym posiedzeniu Zarządu, tymczasem zapoznano się z trzema deklaracjami członkowskimi. Po lekturze bogatego dossier kandydatów, jednogłośnie zdecydowano o przyjęciu ich
w poczet członków OW SDRP.

Ad. 4 W ramach przygotowań do zjazdu krajowego, 23.09. br. odbędzie się posiedzenie Komisji Statutowej, podczas którego poruszona zostanie m.in. kwestia stażu kandydackiego, a także możliwość ewentualnego umarzania składek członkowskich. Wkrótce też odbędzie się posiedzenie Komisji Zjazdowej.
Ad5. Rozważano organizację wieczoru autorskiego Andrzeja Rogińskiego, autora książki „Tajemnice Mokotowa” w Śródmiejskim Domu Kultury przy Smolnej.

Obowiązkowa godzinka na ścieżce spacerowej. Pogoda ładna, samopoczucie nie gorsze niż zwykle, więc nie ma pretekstów, żeby się od obowiązku uchylić. Ale tych spacerów nie lubię, głównie dlatego, że obowiązkowe. A w dodatku byłyby szalenie nudne, gdyby nie to, że można się do nich nastawić jak Bronisław Malinowski podczas podróży na Wyspy Triobriandzkie: stosować naukowe podejście do rzeczy banalnie zwykłych. To pozwala zresztą choć na krótki czas nie myśleć o tym, co jest powodem obowiązkowości tych spacerów.

Edukacja zdrowotna, nowy przedmiot, choć (niestety) nieobowiązkowy, wywołuje wciąż niezdrowe podniecenie i protesty. Na ich czele zameldował się Episkopat wzywający rodziców, aby nie ulegli podszeptom zwolenników tego przedmiotu i chronili swoje dzieci przed moralnym upadkiem.
Co warte są lęki przed tzw. seksualizacją młodych wykazali prowadzący poranek w TVP Info. Zaprosili kilku posłów, zadając gościom pytanie, czym się różni owulacja od menstruacji. Wywołało to konsternację obecnych. „Nie wiem, nie pamiętam. Nie interesowałem się tym, przyznaję, nawet na biologii” – odpowiedział poseł PiS. Spory o edukację zdrowotną wpisują się w tradycję polskich kłótni w sprawach, o których spierający się nie mają nawet zielonego pojęcia.
(Tomasz Miłkowski)

To było do przewidzenia. Rada gabinetowa zwołana przez Prezydenta stała się pokazem wymiany ciosów. Na razie to rozgrzewka, której towarzyszy akompaniament wetowanych ustaw. Wszyscy niemal chórem przyznają, że dobrze to nie wróży na przyszłość. I biadają. Pewnie, łatwiej się rządzi, kiedy wszyscy gracze są z jednej drużyny. Albo kiedy jedna strona dysponuje absolutną przewagą. Ale to wcale nie znaczy, że zaprojektowany w Konstytucji system rządów parlamentarno-gabinetowych przy kontrolnej a niekiedy aktywnej roli Prezydenta nie ma zalet. Zmusza wysoko układające się strony do wysiłku (także intelektualnego) i poszukiwania drogi konsensusu. Wbrew lametom większości komentatorów warto dostrzec w obecnym układzie szansę. Dla Polski.
(Tomasz Miłkowski)

Cały tydzień pod wezwaniem: „Zaproście mnie do stołu” – skojarzenie z nieśmiertelnym singlem Elżbiety Wojnowskiej (1974) wprawdzie przypadkowe, bo kontekst inny, ale nie do pominięcia, bo samo się narzuca. Jedni drugim na wyprzódki i z nie gasnącą satysfakcją wytykali, że nie zostali zaproszeni. Albo że nie wprosili się sami, chociaż mogli, gdyby mieli refleks. Albo że nie prosili, żeby zaproszenie dostać. Albo że zrezygnowali, chociaż nikt ich wypraszał. Widowisko, jakby na to nie patrzeć, żenujące, niczym przepychanka obrażonych chłopców na szkolnej przerwie. Tyle tylko, że przerwy w polityce nikt nie ogłaszał. Ogromnie to zasmucające i fatalna prognoza dla tak zainaugurowanej kohabitacji.
(Tomasz Miłkowski)