101 słów na piątek

24 września, w rocznicę urodzin Patrona rozdano nagrody Samorządu Województwa Mazowieckiego jego imienia. Przyznawane są one artystom w czterech kategoriach: literatura, plastyka, muzyka i teatr, a od roku 2012 także w kategorii „Dzieło życia”.
W tym roku laury poszły w ręce Justyny Sobolewskiej za książkę „Jadwiga. Opowieść o Stańczakowej”, Małgorzaty Sarbak, wirtuozki klawesynu, Józefa Wilkonia, ilustratora, malarza i scenografa, Agnieszki Przepiórskiej, aktorki, za monodram „Ocalone”. Wszyscy nominowani i nagrodzeni dopisali i byli obecni na gali w Teatrze Polskim w Warszawie. Zabrakło jednak laureata w kategorii „Dzieło życia” – Jana Englerta. Był w pracy, w Teatrze Polonia grał w spektaklu – nomen omen – „Żar”.
(Tomasz Miłkowski)

Nie ma co kryć: masowe wtargnięcie rosyjskich dronów w przestrzeń Rzeczypospolitej stało się egzaminem dla polskich elit politycznych. Okazało się, że mimo toczonych sporów, a nawet widowiskowych waśni, wobec powstałego zagrożenia zewnętrznego politycy potrafią się wspólnie znaleźć pod wezwaniem tego zagrożenia, bez względu na przynależność do tego czy innego obozu politycznego. Prezydent i premier mówili jednym głosem. Wyraźnie widać, że kiedy chodzi o bezpieczeństwo kraju, współpraca i tzw. kohabitacja działają bez zarzutu. Może to dobry prognostyk na przyszłość, a w każdym razie pozytywna demonstracja jedności wobec tych wszystkich, którzy żywili złudną nadzieję, że i w sprawie bezpieczeństwa narodowego mogą Polaków skłócić.

(Tomasz Miłkowski)

To było do przewidzenia. Rada gabinetowa zwołana przez Prezydenta stała się pokazem wymiany ciosów. Na razie to rozgrzewka, której towarzyszy akompaniament wetowanych ustaw. Wszyscy niemal chórem przyznają, że dobrze to nie wróży na przyszłość. I biadają. Pewnie, łatwiej się rządzi, kiedy wszyscy gracze są z jednej drużyny. Albo kiedy jedna strona dysponuje absolutną przewagą. Ale to wcale nie znaczy, że zaprojektowany w Konstytucji system rządów parlamentarno-gabinetowych przy kontrolnej a niekiedy aktywnej roli Prezydenta nie ma zalet. Zmusza wysoko układające się strony do wysiłku (także intelektualnego) i poszukiwania drogi konsensusu. Wbrew lametom większości komentatorów warto dostrzec w obecnym układzie szansę. Dla Polski.
(Tomasz Miłkowski)

Zapewne nowy prezydent orientuje się, jaki jest jego zakres obowiązków i kompetencji. Określa to Konstytucja, a nie godzi się sugerować, że prezydent jej nie zna. Tymczasem pokazowe podpisy pod projektami ustaw, które przesyła do sejmu, od podatków po ochronę wsi, mają sugerować, że w Polsce nastąpiła zmiana systemu sprawowania władzy i to teraz prezydent a nie rząd będzie wyznaczać nie tylko kierunki, ale i konkretne rozwiązania polityki gospodarczej i społecznej. Prezydent ma prawo, jak stanowi Konstytucja, wykazywać inicjatywę ustawodawczą. Rzecz w tym, że wykorzystuje do tego wzór amerykański, falsyfikując kompetencje władcze, jakimi nie dysponuje. Na scenie pojawił się więc demiurg zastępczy.
(Tomasz Miłkowski)

Nowy Minister Sprawiedliwości przystąpił do pracy. Rozpoczyna od widowiskowych porządków kadrowych, ale i finansowych. Uruchomił m.in. konkursy na środki z Funduszu Sprawiedliwości, sam wycofuje pozwy (we własnych sprawach) przeciw skarbowi państwa, zawiesza prezesów i wiceprezesów niektórych sądów, którzy wsparli upolitycznioną i nieprawidłowo uformowaną KRS. W szeregach prawników niecierpliwie czekających na „konkrety” zapanował lepszy nastrój. Wprawdzie w tę samą stronę szedł poprzednik, ale sprawiało to wrażenie działań powolnych. Minister Żurek chce się skupić na przywróceniu sprawności wymiaru sprawiedliwości, który – nie ma co kryć – działa, ledwo zipiąc. Łatwo mu nie pójdzie. Psuje prawa będą się zaciekle bronić.
Oczywiście stojąc nieugięcie na straży praworządności.

(Tomasz Miłkowski)