101 słów na piątek

To było do przewidzenia. Rada gabinetowa zwołana przez Prezydenta stała się pokazem wymiany ciosów. Na razie to rozgrzewka, której towarzyszy akompaniament wetowanych ustaw. Wszyscy niemal chórem przyznają, że dobrze to nie wróży na przyszłość. I biadają. Pewnie, łatwiej się rządzi, kiedy wszyscy gracze są z jednej drużyny. Albo kiedy jedna strona dysponuje absolutną przewagą. Ale to wcale nie znaczy, że zaprojektowany w Konstytucji system rządów parlamentarno-gabinetowych przy kontrolnej a niekiedy aktywnej roli Prezydenta nie ma zalet. Zmusza wysoko układające się strony do wysiłku (także intelektualnego) i poszukiwania drogi konsensusu. Wbrew lametom większości komentatorów warto dostrzec w obecnym układzie szansę. Dla Polski.
(Tomasz Miłkowski)

Zapewne nowy prezydent orientuje się, jaki jest jego zakres obowiązków i kompetencji. Określa to Konstytucja, a nie godzi się sugerować, że prezydent jej nie zna. Tymczasem pokazowe podpisy pod projektami ustaw, które przesyła do sejmu, od podatków po ochronę wsi, mają sugerować, że w Polsce nastąpiła zmiana systemu sprawowania władzy i to teraz prezydent a nie rząd będzie wyznaczać nie tylko kierunki, ale i konkretne rozwiązania polityki gospodarczej i społecznej. Prezydent ma prawo, jak stanowi Konstytucja, wykazywać inicjatywę ustawodawczą. Rzecz w tym, że wykorzystuje do tego wzór amerykański, falsyfikując kompetencje władcze, jakimi nie dysponuje. Na scenie pojawił się więc demiurg zastępczy.
(Tomasz Miłkowski)

Nowy Minister Sprawiedliwości przystąpił do pracy. Rozpoczyna od widowiskowych porządków kadrowych, ale i finansowych. Uruchomił m.in. konkursy na środki z Funduszu Sprawiedliwości, sam wycofuje pozwy (we własnych sprawach) przeciw skarbowi państwa, zawiesza prezesów i wiceprezesów niektórych sądów, którzy wsparli upolitycznioną i nieprawidłowo uformowaną KRS. W szeregach prawników niecierpliwie czekających na „konkrety” zapanował lepszy nastrój. Wprawdzie w tę samą stronę szedł poprzednik, ale sprawiało to wrażenie działań powolnych. Minister Żurek chce się skupić na przywróceniu sprawności wymiaru sprawiedliwości, który – nie ma co kryć – działa, ledwo zipiąc. Łatwo mu nie pójdzie. Psuje prawa będą się zaciekle bronić.
Oczywiście stojąc nieugięcie na straży praworządności.

(Tomasz Miłkowski)

W konkordacie mowa o „przyjaznej autonomii”, która ma charakteryzować stosunki Państwa i Kościoła. Brzmi ponętnie, choć zawsze było odlegle od rzeczywistości. Z niepoliczonych odstępstw Kościoła od tej zasady można by złożyć niejedną księgę. Ale i tak starać się trzeba, a kiedy miarka się przebierze reagować. Tak się właśnie stało po nieprzyjaznych słowach, które padły z ust biskupów emerytów na Jasnej Gorze, dość obcesowo opisujących polskie władze państwowe. Minister Spraw Zagranicznych nie wytrzymał i wystąpił z uprzejmą prośbą do Stolicy Apostolskiej, aby powściągnęła swoich urzędników. To w relacjach z Kościołem nowość. Cóż, niech chociaż udaje że od polityki trzyma się z dala.
(Tomasz Miłkowski)

Nie mam na myśli tytułu filmu Kazimierza Kutza pod nęcącym tytułem „Upał” (1964). Wedle jednych to niemal arcydzieło, wedle drugich licha filmowa wersja Kabaretu Starszych Panów. Ale rzecz w upale prawdziwym, który zalewa Europę, w tym i Polskę, siejąc zgrozę, a nawet śmierć. Media doniosły o kilkuset ofiarach upału w Hiszpanii, przypisując zgony efektowi cieplarnianemu. Nie zmienia to jednak twardego stanowiska anty-ekologów, uporczywie twierdzących, że taki efekt w przyrodzie nie występuje, a wszystko to spisek Zielonych i połączonych sił lewactwa. Tymczasem, choć nikt nam nie wmówi, że białe jest białe, upał, czy nie, premier wciąż szykuje wietrzenie swojego gabinetu. Na upał?
(Tomasz Miłkowski)