Dobre teksty polecamy. Książki, komentarze, opinie

8 lutego 2024

Histeria wokół faktu, że dwóch znanych, ale przecież nie najważniejszych urzędników PiS-u trafiło do pudła ze stosunkowo niewysokim wyrokiem (dwa lata jak dla brata) za przestępstwo sprzed blisko 20 lat to nie żadna manifestacja solidarności ze skrzywdzonymi rzekomo kolegami politycznymi. To ostrzeżenie skierowane wobec obecnie rządzących oraz tej części społeczeństwa, która domaga się rozliczenia za znacznie poważniejsze przestępstwa popełnione w ostatnich ośmiu latach. Rozliczenia, które było istotną częścią programu wyborczego demokratów, co z kolei z pewnością było jednym z ważniejszych powodów wygranej wyborczej w dniu 15 października 2023. To przesłanie brzmi: popatrzcie, jak bronimy dwóch pionków, którzy przecież sami nie planowali tych przestępstw, ani nie dokonywali ich z własnej inicjatywy, na własny rachunek i dla własnej korzyści. Ktoś im to kazał – no, powiedzmy: zasugerował i ktoś obiecał im bezkarność.

Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Jednak opór stawiany przez zastępców prokuratora generalnego swojemu szefowi sprawia wrażenie, że mamy do czynienia z obroną Okopów Świętej Trójcy. Towarzyszy temu język wykrzywiający rzeczywistość. Pierwszy Obywatel mówi o „terrorze praworządności”, szef partii jeszcze niedawno sprawującej władzę o „torturach”, a chór pomniejszych bohaterów czasu minionego głosi bez zmrużenia oka, że przestępcy są „ludźmi kryształowymi”. To pomieszanie sensów byłoby nawet zabawne, gdyby nie zatrzymywało energii na jałowych sporach, mających uniemożliwić konieczną naprawę zepsutego państwa. Cóż, zawsze tak było: „Gruby można zestrugać, ale cienki, zje kaduka, kto grubszym zrobi!”, jak mawiał Pan Jowialski nie tylko o kijku.
(Tomasz Miłkowski)

Politycy i publicyści prześcigają się w wytykaniu Andrzejowi Dudzie, że nie ułaskawił swoich kryształowych kolegów od razu, tylko wszczął długotrwałą procedurę ułaskawieniową, usiłując wrobić ministra Bodnara w rolę litościwego klawisza. Donald Tusk opowiada, że mu niekomfortowo z Kamińskim i Wąsikiem w kiciu. Nie rozumiem – dlaczego z jednej strony uznaje się, że obaj są przestępcami, prawomocnie skazanymi na więzienie, a z drugiej namawia się do ich wypuszczenia? Albo, albo, mili państwo, albo rybka, albo akwarium… Takiej schizofrenii politycznej nie usprawiedliwia, moim zdaniem, nawet głębokie przekonanie, że po wszczęciu śledztwa w sprawie Pegazusa, jeszcze ciepłe po ewentualnym zwolnieniu przestępców z odsiadki cele zostaną zasiedlone z powrotem, i to na dłużej. No, ale wtedy ułaskawiający długopis pana prezydenta zapewne będzie w robocie natychmiast.

Albo moje wyobrażenie o państwie prawa jest błędne, co bardzo prawdopodobne: w końcu, jestem tylko egiptologiem, dziennikarzem, historykiem, pedagogiem i pisarzem, albo moje poczucie logiki szwankuje, co prawie pewne, bo żyję już tyle lat w tak różnych przestrzeniach politycznych i towarzyskich, a od śmierci mojej profesorki w tym zakresie, Ireny Gołębiowskiej minęło już sporo czasu – albo całe nasze państwo trafiło do Tworek, skąd uciekli już wszyscy lekarze i zostali tylko ciężko poszkodowani na umyśle pacjenci. Nie wywoływałbym tego wilka z lasu, gdyby nie to, że mocno cierpi przy okazji moje poczucie etyki zawodowej: odrażające jest dla mnie to, że media, politycy i komentatorzy od pewnego czasu prawie wcale nie zajmują się ludźmi uczciwymi, tylko przestępcami, ani nie opowiadają o pracujących w pocie czoła nad budżetem państwa posłach, tylko o dwóch panach, którzy posłami już nie są.

Opinię zajmują kolejne akty emocjonującej walki o naprawę mediów publicznych, ale w tle też nieźle buzuje. Oto dyrektor Instytutu Książki poinformował redakcję miesięcznika „Dialog” (to pismo patronackie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego), że do końca marca wstrzymuje wydawanie czasopisma. Przypomnijmy, że spór wybuchł z chwilą nominacji Antoniego Wincha – wbrew opinii zespołu – na redaktora naczelnego miesięcznika poświęconego dramaturgii współczesnej. Na znak protestu zespół powołał do istnienia alternatywny „Dialog Puzyny”. W końcu Winch sam zrezygnował z kierowania pismem i kiedy miesięcznik mógł już wrócić do normalności, dyrekcja Instytutu postanowiła postawić na swoim, rozpisując konkurs na redaktora naczelnego. Taki dialog, jakie czasy.
(Tomasz Miłkowski)