Dobre teksty polecamy. Książki, komentarze, opinie

Niezawodny Wiktor Zborowski, słynący z ciętych komentarzy, dowiedziawszy się o przyznaniu Agnieszce Holland nagrody Fuoricampo, która wręczona zostanie w przeddzień otwarcia watykańskiego festiwalu Tertio Millennio Film Fest, przewiduje, że obecne władze mogą posunąć się do zerwania konkordatu, wskutek czego PIS wygra wybory. Żarty żartami, ale wspomniana nagroda oznacza, że film „Zielona granica” został uznany przez jury za dzieło, które celnie dotyka poszukiwania najgłębszego sensu życia. Wspomniany festiwal zainicjował osobiście Jan Paweł II, co w rzuca szczególne światło na pokaz hejterskich quasi-recenzji, formułowanych przez czołowych polityków z kręgów dzisiejszej władzy, wpisującej na sztandary wartości chrześcijańskie.
(Tomasz Miłkowski)

Z granicami zawsze był kłopot, choć już za młodu mama przestrzegała: „Nie przekraczaj!”. Ale wciąż i tak przekraczają. Nie tylko te między państwami, o czym opowiada Agnieszka Holland w filmie „Zielona granica”. Przekraczają przede wszystkim te niewidzialne i trudne do precyzyjnego wytyczenia. Tak czy owak, politycy chętnie przekraczają, jak choćby pan od sprawiedliwości, który nawyzywał reżyserkę filmu, choć – oczywiście, oczywiście – filmu nie widział. Zresztą mało kto widział, bo dopiero kilka dni temu premiera światowa obrazu podczas festiwalu w Wenecji przyjęta została owacjami na stojąco. Agnieszka Holland zapowiada pozew do sądu, czemu dziwić się trudno. Minister ani nie pomyślał o granicy przyzwoitości.
(Tomasz Miłkowski)

To nie dziecięca wyliczanka, ale zbieg jubileuszy, z którymi obcować bedą warszawiacy w najbliższym tygodniu. Liczba „20” dotyczy festiwalu Warszawa Singera, który w tym roku odbywa się już po raz dwudziesty, zataczając coraz szersze kręgi – dość powiedzieć, że przez te minione lata zgromadził, bagatela, milion sto tysięcy widzow. „35” to jubileuszowa rocznica powstania Fundacji Shalom, której zawdzięczamy krzewienie wiedzy o kulurze żydowskiej. „55” to rocznica obecności na scenie Gołdy Tencer, sprawczyni obu poprzednich rocznic, bo to ona właśnie zainicjowała i dowodzi festiwalem Singera, którego zapleczem jest powołana przez nią fundacja Shalom. Ukłony i podziw dla niespożytej strażniczki pamięci, nazywanej serdecznie Mamełe.
(Tomasz Miłkowski)

To już nie przedwyborcze harce, ale prawdziwa walka. Kampania wyborcza ruszyła pełną parą, komitety wyborcze mają za sobą rejestracje, a nawet odsłonięcia list kandydatów. Jak zwykle przy takich okazjach pojawiło się sporo niespodzianek, ale i rozczarowań. Najwięcej amieszania wokół siebie czyni mecenas Roman Giertych, były poseł i niesławny minister oraz niedoszły senator (choć, kto to wie?). Ale tak naprawdę zaskakujący ruch wykonał Donald Tusk, otwierając ramiona Koalicji Obywatelskiej przed Agrounią Michała Kołodziejczaka. Jedni zacierają ręce z ukontentowania, drudzy zaciskają po cichu zęby, jeszcze inni ogłaszają proroctwa, studzące entuzjazm zachwyconych „Agronumerem”. Trochę cierpliwości, a będzie wiadomo, kto wyciągnął asa, a kto blotkę.
(Tomasz Miłkowski)

„Piękno istnieje wszędzie tam, gdzie potrafimy je rozpoznać” – pisał Italo Calvino. Podobnie jest z brzydotą. Pokaz brzydoty rozpoznawalnej od pierwszego wrzasku dał wiceminister Janusz Kowalski, wcześniej znany z dokładania własnemu premierowi. Teraz pokazał się jako pogromca suwerena. Zamiast dialogu z rozmówcą zaproponował wrzask, poniżanie, pomówienia, lekceważenie, wyniosłość. Jego ofiarą padł szef Agrounii Michał Kołodziejczak, z gadaniem też nie od macochy. Czyżby to miał być nowy sposób na niesforny lud, który nie dość, że ma własne zdanie, to jeszcze je wyraża i domaga się od władzy reakcji na „niesłuszne” uwagi? Kowalski tego nie zniósł i wywrzeszczał oburzenie. Wzbudził raczej śmiech niż grozę.
(Tomasz Miłkowski)